«Кинде – тиде илыш. Киндет перкан лийже!» – маныт калыкыште. Сандене марий-влак, киндын акшым умылен, тудын дене кылдалтше ойӧрӧ-влак дене йочашт-уныкашт-влакым, самырык тукымым палдареныт.
Икмыняржым меат шке «шондыкна» гыч луктына:
— Киндым кышкылташ, кÿвар ÿмбак але мландыш кинде пудыргым йоктараш сай огыл, сулык лиеш.
— Немыр кÿмыжыштö улшо ÿй «шинчашке» совладам шекланенрак тушкалтыза, уке гын, сокыр лийыда.
— Умылышо айдеме киндым нигунам тÿгö луктын ок кудалте, улак верыште ок кышкылт.
— Чын оза киндым шогалын шулеш, киндыжым киндеркыште арала, а киндеркыжым ÿшанле верыште куча.
— Ӱстелтöрыштö кинде шултышым пел кид дене каташ ок лий. Ойленыт: кунам aҥa вуйышто пел кид дене плугым савырен кертат, тунам веле пел кид дене кинде шултышым кате.
— Кинде шултыш камвозеш гын, нöлталын шупшал пыштат.