Ава — тӱняште улшо кажне еҥлан эн лишыл. Тудо кеч-мыняр ийготан лиеш гынат, аван вачӱмбаке эҥертен, куанжым але ойгыжым пайла, ой-каҥашым йодеш. Марий писатель Шабдар Осып тыге возен: «Ава – манаш веле каньыле: шочшо шочешат, аважлан шуко-йӧсым конда, утларак изиж годым, шепка гыч волымешкыже…Шочшым ончен-куштен шуктымекше, аван илышаш кечыже шуко катлалтеш».

Аван шӱмжӧ кече дечат шокшырак. Ава шке икшывыжлан изирак юмо гаяк манаш лиеш. Садланак авам пагалаш, йӧраташ кӱлеш манме шагал, а тудын илышыжым ласкаҥдараш манын, мыланна, изи ийготан ньогалан але ава, ача лийше икшывышт-влаклан, полшыман, кидшым кандарыман веле огыл, а тудым колышт моштыман. Шӱм дене! Ӱшанен кодына, тиде волгыдо пайрем кечым ик ават шкетын ок эртаре, воктеныже шочшышт да уныкашт-влак, изи вараксимла йырымлен, пайрем дене саламлат.

Йӧратыме авана, кована-влак! Пагалыме коллегына-шамыч! Алал кумылын тендам Аван пайремже дене саламлена! Тек икшывыда-влак тыланда куаным веле кондат, Юмын пуымо кажне кечыже тыланда порылык ден ласкалыкым пӧлекла. Таза лийза, пиалан илыза!